บุญเก่า

“แม่บัวจ๋า น้องฟื้นเถอะ ทุกคนรอน้องอยู่ พี่เองก็รอน้อง รอมาตลอด ฟื้นเถอะนะคนดี อย่าให้พี่ต้องรอน้องอีกเลย แม่บัว แม่บัวจ๋า”

เสียงนั้นแหบพร่าฟังแล้วช่างเศร้าระทมอะไรเช่นนั้น แล้วใครกันเล่าที่เรียกเธอ ร่างเล็กนอนดิ้นกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงไม้สีขาว ทั้งที่พยายามจะลืมตาตื่นแต่ทำไมถึงยากเย็นเพียงนี้ หากนั่นคือเสียงเรียกจากคนในความฝัน เหตุใดเธอถึงมองไม่เห็นอะไรเลยหรือแม้แต่จะเอ่ยปากเรียกหาก็ยังทำไม่ได้

“บัว ได้ยินพี่ไหม บัว พี่รอบัวอยู่นะ ตื่นเถอะ ตื่นมาเป็นเจ้าสาวของพี่ เราจะแต่งงานกันนะ”

แล้วเสียงนั่นเล่า ราวกับกระซิบอยู่ข้างๆ หู เหตุใดถึงสัมผัสได้ถึงพลังแห่งความรักที่มอบมา แล้วคนก่อนหน้านั้นเล่า ทำไมถึงรู้สึกว่าเสียงนั้นมันช่างห่างไกลเสียเหลือเกิน

...ได้โปรดเถอะ โปรดมอบแสงสว่างให้ใจฉันด้วยเถิด...

กำหนดอัพปีหน้านะคะแต่ถ้าเสร็จก่อนก็อัพเลยค่ะ กดติดตามด้วยน๊าาา ทุกคอมเม้นต์ ทุก Favorite 

คือกำลังใจที่ดีงามของไรท์เตอร์ ที่จะมีแรงฮึด

ปั่นงานเขียนให้ทุกคนได้อ่านกัน

อย่าทิ้งกันนะ อยู่เป็นกำลังใจให้กันนานๆ น๊า